Sawyer Valentini (Claire Foy) je, relativno, mlada žena koja ima raznorazne standardne probleme, kakve današnja mladež može imati. Posao (upravo je pronašla novi, u banci, koji smatra idealnim), muškarci (zbog problema koje je imala sa nekakvim progoniteljem ne ume da ostvari emotivnu/fizičku vezu sa novim momcima), grad (preselila se u ovaj, novi, upravo zbog tog progonitelja kako ćemo ubrzo saznati).
[my_movie_db id=467660]
Nakon jednog, manjeg, incidenta sa muškarcem kojeg je tek upoznala, odlučuje da potraži specijalističku pomoć/savet u lokalnoj psihiatrijskoj bolnici. Nakon ragovara, potpisuje papir koji su joj “podmentnuli” i ne znajući da je time pristala da je zadrže na posmatranju nedelju dana.
Da li je Saweyer stvarno luda ili je neko skovao zaveru da je upravo zadrži protiv njene volje u ovoj ‘instituciji’ pitanje je kojim ćete se baviti jedno polovinu filma. Njena paranoja još više dolazi do izražaja kada optuži medicinskog brata (što vam je isto što i sestra) da je upravo on taj progonitelj i da se u bolnici lažno predstavlja. Da li je ona stvarno paranoična ?
Ponavljam, saznaćete negde već oko polovine filma.
Ako se pitate zašto su gornje slike iz filma ovako pomalo “čudne”, kao da su napr. snimljene iPhone-om, odgovor je veoma prost. Jeste, upravo su i sniimljene iPhone-om i slavni režiser Steven Soderbergh (Logan Lucky (2017)) se u ovom filmu najviše i sa tim “igrao”.
Zaboravi priču i likove, njihove motive i perpsektive. Najbitnije je ova fora da sam sve snimio iPhone-om (iPhone 7 Plus in 4K sa app FiLMiC Pro). Mada Soderbergh, ovog puta, nije i scenarista svakako je najodogovorniji što se ovaj film, naročito u svojoj drugoj polovini, kada više i nema nekakve misterije, raspada po svim šavovima i gotovo je negledljiv.
Pa bilo snimljen iPhoneom ili standardnim filmskim kamerama…
Na skali od (1-6) ocena: 2
